Για να γράψω και να δημιουργήσω τη μικρού μήκους πειραματική ταινία «13 Strokes…» εμπνεύστηκα από το διήγημά μου «Thirteen Strokes», με επίκεντρο την καρδιά της αφήγησης, το ανίατο τραύμα που συνεχίζει να καταλαμβάνει χώρο στις σκέψεις και καταλήγει να καταναλώνει ζωτική ενέργεια. Μερικές φορές με την εμφάνιση στα όνειρα με διαφορετικές ή επαναλαμβανόμενες μορφές, έστω και με εξελισσόμενο τρόπο, στο χρόνο.

Ο χρόνος ήταν βασικό στοιχείο στη μικρού μήκους ταινία μου. Ο χρόνος που οι άνθρωποι ξοδεύουν σε σημαντικές σχέσεις δημιουργώντας βαθείς δεσμούς, από τους οποίους πηγάζει ένα νήμα που ξεπερνά τη διάστασή μας, πέρα από τον θάνατο, και αναπόφευκτα καθορίζει τη ζωή μας.

Ένα άλλο σημαντικό στοιχείο, ως διαφορετική όψη της σύλληψης της ιδέας του χρόνου, ήταν η εσωτερίκευση της εμπειρίας και της υποκειμενικότητας, στην οποία η εμπειρία διατηρείται στη μνήμη και ίσως αναβιώνει ή ξαναζεί διανοητικά.

Η δύναμη των ευσεβών σκέψεων, λοιπόν, των αναμνήσεων, των ανεκπλήρωτων προσδοκιών, των επιθυμιών και της φαντασίας μπορεί να διαμορφώσει μια μεταφορική σφαίρα, τόσο πραγματική όσο και πλασματική, όπου μπορούν να διοχετευθούν οι διαστάσεις του χρόνου – παρελθόν, παρόν και αγέννητο ακόμα και όμως διαρκώς υπό διαμόρφωση μέλλον.

Μόλις βυθιστεί σε αυτόν τον φασματικό κόσμο, ένα απόσπασμα που εκφράζεται από το εισαγωγικό animation και το ποίημα, αρχίζει τελικά ένας αγώνας, με τον εαυτό του, με τις αναμνήσεις, που βλέπουμε μέσα από έναν παραμορφωτικό καθρέφτη, και με το τραύμα. Η αναζήτηση της αλήθειας στα βάθη είναι μια μάχη ζωής και θανάτου με αβέβαιο αποτέλεσμα. Αφού δεν ξεπερνιέται πάντα το τραύμα.

Σε αυτό το εσωτερικό ταξίδι, οι φωτογραφίες μοιάζουν με τα φλας που αναδύονται σαν τυχαία αρχεία από τους φακέλους της μνήμης μας. Εξυπηρετούν διαφορετικές λειτουργίες με τον τρόπο που χρησιμοποιούνται. Φαινομενικά ξεδιπλώνουν μόνο μια γραμμική αφήγηση, ενώ το ρολόι στο κενό δίνει τον ρυθμό, ως επιπλέον υπενθύμιση της διανοητικής και ψυχικής μας ικανότητας να υπερβούμε τον χρόνο και να τον κάνουμε να φαίνεται παγωμένος, ανοίγοντας, σε αυτήν την περίπτωση, συμβολικά μια μεταφυσική πύλη πέρα από την οποία οι διάφορες διαστάσεις τέμνονται.

Το Still Time, που χαρακτηρίζεται από τη δισδιάστατη σχεδίαση του ρολογιού, εκεί, έρχεται σε αντίθεση με τους χαρακτήρες που κινούνται στις σεκάνς. Ενώ όλα τα δισδιάστατα σχέδια δίνουν έναν υπαινιγμό του τι ήταν πραγματικό, του τι είναι πραγματικά αληθινό ή όχι, είτε κυριολεκτικά στην πραγματικότητα είτε συμβολικά στην αντίληψη της πραγματικότητας από τους χαρακτήρες και την προβολή της στο μυαλό τους.

Πιο συγκεκριμένα, ο αριθμός 13 είναι η οριακή γραμμή μεταξύ αυτών των δύο υπερβατικών τόπων. Εμφανίζεται επίσης «σε κίνηση» όταν οι στατικές φωτογραφίες κινούνται δεξιόστροφα, όπως ένα εκκρεμές ρολογιού ή με οπτική γωνία από κάτω προς τα πάνω, είτε για να δείξει την ασάφεια της κατάστασης, την αβεβαιότητα του αποτελέσματος, αποκορύφωμα των συναισθημάτων ή τον αγώνα μέχρι την τελευταία πνοή, πάντα με σκοπό να υπογραμμιστούν τα κλιμακούμενα συναισθήματα των χαρακτήρων στην αλληλεπίδρασή τους.

Τα συναισθήματα, καθώς και η θέση τους στη σχέση, η επίγνωσή τους επίσης ως προς την όλη κατάσταση και το επίπεδο του να μπορούν να την ελέγξουν ή να ελέγχονται από τον άλλον, από το υποσυνείδητό τους ή από ένα μάτι πάνω που τους ξεπερνά, τεχνικά όλα φωτίζονται κυρίως από τις γωνίες λήψης και το βλέμμα τους που περιλαμβάνει κυριολεκτικά την υπαρξιακή τους κατάσταση, το ότι είναι ζωντανοί ή νεκροί αυτή τη στιγμή και ο φόβος τους να εξαφανιστούν αν δεν υπάρχουν ή δεν σωθούν στη μνήμη των αγαπημένων τους.

Από πλευράς κινηματογραφίας, η ενοποίηση μεθόδου και περιεχομένου εκφράστηκε με διάφορους τρόπους. Με τις διαφορετικές, για παράδειγμα, γωνίες OTS (Over The Shoulder) που χρησιμοποιούνται για να δώσουν την ψευδαίσθηση της κίνησης και της κυκλικότητας εδώ, όταν οι χαρακτήρες κοιτάζουν ο ένας τον άλλο πρόσωπο με πρόσωπο σε μια μπερδεμένη και ανήσυχη κατάσταση του μυαλού, και ταυτόχρονα για να υπονοήσουν το ταραχώδες πέρασμα από έναν άλλο χώρο και χρόνο.

Με τα ίσια βλέμματα στην κάμερα, επίσης, που σπάνε το τείχος της απόστασης και σηματοδοτούν ένα σημείο συνάντησης συνείδησης και υποσυνείδητου, στον άξονα μιας διαφορετικής χρονικής διάστασης, όπου υπογραμμίζουν ένα σημείο καμπής στην επίγνωσή τους, πιο πολύ σαν ένα διεισδυτικό βλέμμα στα βασανισμένα και θολωμένα μυαλά τους, σκηνές που οι θεατές καλούνται να παρακολουθήσουν σαν μάρτυρες.

Ο στόχος αυτών των ελκυστικών προοπτικών, ακόμη και με την τόνωση των συναισθημάτων ανησυχίας και δυσφορίας, είναι να κάνουν την εμπειρία πιο προσωπική.